HISTORIA PIĘTNASTA

HISTORIA PIĘTNASTA

Przewrotność życia

MUZYKA

          Jednego dnia jesteś najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi i czujesz, że możesz przenosić góry, a następnego dnia stoisz nad przepaścią i skrajem załamania nerwowego. Przewrotnie jest to życie, co? Wszystko zmienia się z dnia na dzień, z godziny na godzinę, z minuty na minutę. Jak mamy normalnie żyć, gdy los ciągle z nas drwi? Jak mamy się cieszyć, gdy zło czai się za każdym niepozornym rogiem?

***

         Był środek zimy, a ja wyrabiałam swoją miesięczną normę meczową. W moim przypadku oznacza to co najmniej jedno spotkanie obejrzane z trybun hali w Jastrzębiu. Nie pamiętam już nawet, co to był za mecz i jakim wynikiem się skończył. Zazwyczaj na spotkania PlusLigi przychodziłam z moim narzeczonym, Hubertem. Tym razem byłam sama, bo kilka godzin wcześniej zadzwonił do mnie i powiedział, że musi zostać dłużej w pracy. W przerwie między setami wyszłam do toalety i włączyłam telefon. Okazało się, że mnóstwo osób próbowało się ze mną skontaktować. Po chwili zadzwonił do mnie jakiś nieznany numer. Rozmowa była krótka i nad wyraz treściwa. Jedyne, co pamiętam, to słowa: „Nie żyje” i rozlewającą się po moim sercu pustkę. Nie widziałam sensu w powrocie na halę, ale nie udało mi się z niej wyjść. Nie mogłam się na niczym skupić, mecz się skończył, lecz ja nie miałam siły ruszyć się z miejsca. Z letargu wyrwał mnie męski głos.

- Stało ci się coś? – zapytał, a ja podniosłam głowę. Musiałam wyglądać okropnie, bo nieźle się zdziwił, gdy zobaczył moją twarz.

- Nie, nic. Już wychodzę – odparłam i szybko wyszłam z hali.

***

         Nie pamiętam następnych miesięcy. Wiem tylko, że odcięłam się od świata i walczyłam z depresją. Nie mogłam pogodzić się z utratą największej miłości mojego życia. Pod koniec marca udało mi się wrócić do życia społecznego. Chciałam wziąć życie w swoje ręce, ale co chwilę los rzucał mi kłody pod nogę. Przez śmierć Huberta i załamanie psychiczne straciłam pracę. Próbowałam wszystkiego, ale nigdzie nie chcieli mnie przyjąć. Dzięki koleżance ze studiów wylądowałam w sklepie kibica na hali Jastrzębskiego Węgla. Nawet jakoś godziłam tę pracę ze studiami. Przypomniałam też sobie o mojej meczowej normie. Zaległości nadrabiałam podczas pojedynków ćwierćfinałowych. Siedziałam na tym samym miejscu, co zawsze. Znowu zostałam po meczu dłużej niż to przewidziane. I znowu pojawił się on.

- Czy my się już gdzieś nie spotkaliśmy? – zapytał.

- Nie sądzę, ale mogłeś mnie zauważyć w sklepie kibica – odpowiedziałam obojętnie.

- Nie, nie, to nie to – zastanawiał się. – Wiem! To ty płakałaś tutaj po jednym z meczów – zostałam zdemaskowana.

- I co z tego?

- Nic – uśmiechnął się uroczo. – Widzę, że nadal nie masz humoru. Może mógłbym ci go jakoś poprawić?

- Kubiak, czy ty się na mnie uwziąłeś? – zapytałam.

- Nie, ja chcę po prostu się z tobą spotkać.

- Znajdź sobie jakąś fankę, one zrobią to dużo chętniej.

- To może chociaż zdradzisz mi swoją tożsamość?

- Ewelina Jaworska. Zadowolony? – nie czekałam na odpowiedź.

***

         Nie sądziłam, że zada sobie tyle trudu, żeby odnaleźć mnie na uczelni. A jednak. Dwa tygodnie po tamtej rozmowie zobaczyłam go przed drzwiami do budynku mojego wydziału.

- Cześć, Ewelina – przywitał się ze mną.

- My się znamy? – zapytałam.

- Och, przestań. Daj się zaprosić na kawę, a potem dam ci spokój.

- Niech ci będzie – powiedziałam obojętnie.

         Ile jeszcze tych kaw było, nie jestem w stanie powiedzieć. Michał okazał się być ciepłym, pogodnym i pełnym energii mężczyzną. Na każdy mój problem znajdował wyjątkowo proste i oczywiste rozwiązanie. W ciągu trzech miesięcy zdążyliśmy się zaprzyjaźnić. Wcześniej była tylko jedna osoba, z którą tak łatwo nawiązałam bliski kontakt...

***

         Siedziałam spokojnie na trybunach w Spodku i nabijałam się z osaczonych przez fanki siatkarzy. Kubiak w każdym możliwym momencie posyłał mi pełne błagania spojrzenie. W końcu się zlitowałam i żeby nie wyjść na kompletnie bezuczuciową, uratowałam go przed kolejnym stadem fanek. Zrobiłam to jednak w najgorszy z możliwych sposobów.

- Michałku, ile mam na ciebie czekać? – podbiegłam w jego stronę i udawałam zniecierpliwioną. Podziałało, fanki przez chwilę stały jak sparaliżowane, jednak gdy Kubiak próbował się przedostać przez tłum, uniemożliwiły mu to. Przebiłam się jakoś do niego i zaraz pojawiłam się tuż obok. – Kochanie, możemy już iść? – zapytałam błagalnie.

- Przepraszam was, ale jak widzicie… - próbował negocjować, ale nastolatki nie dały się przekonać. – Chyba nie uwierzą, dopóki się nie pocałujemy – szepnął do mnie, a ja myślałam, że go zabiję. Po chwili jednak zobaczył w moich oczach zgodę. Odegraliśmy piękną i pełną miłości scenkę z teatru. W pewnym momencie zaczęłam się jednak obawiać, że z jego strony to nie jest tylko gra.

- Michał… Czy ty?

- Tak, Ewelina. Kocham cię jak wariat i nie umiem bez ciebie żyć – powiedział stanowczo.

- Ale… Ja, nie jestem gotowa na związek… Wiesz przecież, co się stało.

- Tak, wiem. Nie bój się, poczekam.

***

Tylko czy ja chcę, żeby on czekał? Nie umiem odpowiedzieć na to pytanie. Jest dla mnie kimś ważnym, ufam mu i pragnę jego szczęścia, ale nie wiem, czy właśnie przy moim boku je odnajdzie.

_____________________________

To jest... cóż... moje POŻEGNANIE.

Chciałam i tutaj się godnie pożegnać. Raz jeden nie będę narzekać na treść, w ogóle na nic nie będę narzekać. W ogóle nie będę mówić chyba nic.

Po prostu Wam PODZIĘKUJĘ wszystkim i za wszystko, obiecując, że postaram się wrócić. Powody takiej, a nie innej decyzji prawdopodobnie wyjawię pod epilogiem oszukać-serce albo wcale. Myślę, że to większości z Was i tak nie interesuje. To były cudowne miesiące, podczas których poznałam mnóstwo fantastycznych osób, ale trzeba wiedzieć, kiedy lepiej powiedzieć sobie dość. Nie znikam zupełnie, będę czytać Wasze historie, starać się jak najczęściej komentować, choć u mnie to zawsze różnie z tym bywało. I będę żyła nadzieją, że jeszcze za tym wszystkim zatęsknię, że powrócę tutaj któregoś pięknego dnia z napisem: "Niespodzianka!" i stwierdzeniem, że wracam do maltretowania Was. Naprawdę wierzę, że tak się stanie, może podczas sezonu reprezentacyjnego, może w wakacje, nie wiem. Nadal jestem do Waszej dyspozycji i bardzo chętnie z każdym pogawędzę, a zasłużoną krytykę przyjmę na klatę.

Dziękuję Wam wszystkim, mimo wszystko Was uwielbiam i nie żałuję ani słowa napisanego dla Was!
Żegnam się, ale z zamiarem powrotu, Commi.