Peccata capitalia; avaritia

Peccata capitalia

Avaritia*

MUZYKA

Chcieć to móc, ale nie zawsze to czego chcemy, jest dla nas dobre. Wydaje nam się, że wszystko wiemy lepiej, że doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, czego w danym momencie potrzebujemy. I tak rodzi się chciwość.

***

Chciał mieć więcej, niż zasługiwał. Chciał być wyżej, niż powinien. Chciał być uważany za lepszego, niż był w rzeczywistości. Chciał być kimś innym.

Szanowała go, choć na to nie zasługiwał. Lubiła go, choć nie było w nim nic do polubienia. Pomagała mu, choć nie było warto. Starała się go zrozumieć, choć to było niewykonalne. Wierzyła w niego, choć wystarczała mu własna pewność. Była przy nim, choć wydawało jej się, że tego nie chce. Przyzwyczaiła się do jego obecności, choć wiedziała, że zniknie. Zaakceptowała wszystkie jego wady, choć wiedziała, że nigdy nie będzie nad nimi pracował. Pamiętała tylko o zaletach, choć ślepa nie była. Starała się odnaleźć w nim innego człowieka. Tylko ona potrafiła być tak idealną przyjaciółką.

Nie przeszkadzał mu tryb życia, jaki prowadził, wręcz przeciwnie uważał go za idealny. Niby mieszkanie to samo, sypialnia też, tylko dziewczyna i pościel za każdym razem inna. A te karcące spojrzenia Michała i Amelii przestały mu przeszkadzać. Dziewczyna Kubiaka od zawsze go fascynowała, nie mógł uwierzyć, że jego przyjaciel zdołał odnaleźć taki skarb. Zawsze uśmiechnięta, pomocna, potrafiła rozwiązać każdy problem, nie marudziła, gdy Michał chciał się zabawić, nie narzekała na siatkarski tryb życia. A jej obrazy, wiszące na wszystkich ścianach, przebijały nawet van Gogha. Stała się dla niego przyjaciółką, jej spojrzenie było kontrastem dla konkretnego patrzenia na świat Kubiaka. Uzupełniali się, nie tylko jako para, ale również jako przyjaciele Bartmana. On jednak nie potrafił tego docenić.

- Mel, co się stało? – zapytał, gdy wszedł do salonu, a ona siedziała w nim zapłakana z butelką wina w ręku.

- Nic, Zbysiu, nic – odpowiedziała niechętnie.

- Niby nic, a jednak pijesz jak opętana.

- Po prostu wszystko się wali, nic nie jest tak jak powinno – zaczęła szlochać.

- Mel, wszystko się ułoży, zobaczysz – powiedział pokrzepiająco.

- Chyba jednak nie… - spojrzała w jego zielone oczy i znowu się rozpłakała. – Przytul mnie, proszę – powiedziała rozpaczliwie, a on posłusznie i chętnie wykonał polecenie.

Zapędził się za daleko. Popełnił karygodny, niewybaczalny błąd, wykorzystał kruchą i delikatną Amelię. Ona była pijana, bo od miesiąca nie potrafiła nic namalować i chciała odreagować, taki urok artystki, a on nie mógł zwalczyć w sobie męskich instynktów, nie pomogła nawet wizja zerwania wieloletniej przyjaźni z Kubiakiem. Pożądanie było silniejsze, a ona nad sobą nie panowała, pragnęła bliskości, której Michał dawał jej coraz mniej.

Budząc się rano, po raz pierwszy od dawna czuł wyrzuty sumienia, a gdy do pokoju wparował Michał i darł się jak opętany, nie potrafił nic odpowiedzieć. Słuchał z wyraźną powagą i nie miał nic na swoje usprawiedliwienie. Amelii, która, pakując swoje rzeczy, cały czas płakała, próbował pomóc, ale ona go odrzuciła. Nic dziwnego, był zwykłym dupkiem, który wykorzystał pijaną dziewczynę najlepszego kumpla. Tylko taki ktoś jak on mógł się dopuścić tak idiotycznego czynu.

Zniknęła. Co miała zrobić? Błagać Michała o wybaczenie? Nie, sama nie mogła sobie wybaczyć, a co dopiero on. Rozmawiać ze Zbyszkiem nawet nie miała ochoty, nie zasłużył sobie nawet na jedno słowo z jej ust, nie zasłużył nawet na najzimniejsze spojrzenie, nawet na porządny cios w twarz nie zasłużył. Już nie widziała w nim ani krzty człowieka, teraz był zwykłym śmieciem, który zniszczył życie jej, a może i swojemu podobno najlepszemu przyjacielowi. Rzeszów, ciotka Matylda i próba ucieczki – tylko to jej zostało.

Cały siatkarski świat zastanawiał się, co stało się z największą przyjaźnią w tym siatkarskim ogródku. Gromady nastolatek rozpaczały, mówiąc o wielkiej kłótni o nową dziewczynę Bartmana. Tak, on się ustatkował i to niedługo po swoim grzeszku. Zakochał się, tak naprawdę się zakochał, a ona była tak podobna do Amelii. Dla niej zmienił swój tryb życia i podejście do niego. Tylko ich przyjaźń już nie istniała. Michał się do niego nie odzywał, wyprowadził się jeszcze tego samego dnia, nie chciał mieć nic wspólnego z człowiekiem, który pozbawił go sensu życia, najpiękniejszej miłości, jaka mu się zdarzyła. Pozbawił go Amelii, jedynej tak nieskazitelnej kobiety. Michał dobrze wiedział, że to nie jej wina, ale mimo to nie mógł zwalczyć swojego obrzydzenia i złości. To wszystko prysnęło jak mydlana bańka za sprawą jednego grzechu, chciwości.

Unde malum?**

*Chciwość

**Skąd zło?

_____________________

Daliście się nabrać, misie? ;) Wcale nie Zbigniew 'jestem najlepszy pod słońcem' Bartman będzie tu najważniejszy, a jego niegdyś wierny kompan Michał 'Commi nie ma pomysłu' Kubiak. :) Ale to i tak dopiero druga część, więc niewiele można zrozumieć. :)

Sylwestra przeżyłam i to jest chyba najważniejsze. Bojkot całkiem udany, o czym może i Wy się kiedyś przekonacie. ^^ (Szelmowski uśmiech w stronę Panny A i P. ;D)

A wam życzę tym razem SIATKARSKIEGO ROKU 2013. :* To co? Widzimy się za dwa dni?

Pozdrawiam, Commi.