Peccata capitalia; acedia

Peccata capitalia
Acedia* MUZYKA
                    Gdy już wszystkie drogi okazały się prowadzić donikąd, gdy już wszyscy ludzie stracili nasz szacunek, gdy już sami sobie nie ufamy, gdy życie przestaje mieć sens, wtedy pojawia się obojętność i lenistwo.
*** - Będzie żyła – wydusił w końcu lekarz, a im obu spadł kamień z serca. Gniew zastąpiła ulga.
                    Siedział przy jej łóżku trzecią godzinę i cierpliwie czekał, aż otworzy swoje piękne lazurowe oczy. Czekał, aż się uśmiechnie, aż spojrzy na niego z tą niepojętą dobrocią w oczach. Trzymał jej dłoń w swojej, o mało nie zasypiając. Ocknął się jednak, gdy poczuł delikatny ruch. Spojrzał na nią, a ona w końcu podniosła leniwie powieki, lecz się nie uśmiechnęła.
- Mel, Mel, Mel – szeptał czule i z niedowierzaniem. – Co ty chciałaś najlepszego zrobić?
- Michał, ja…
- Nic nie mów – szepnął i pocałował ją w dłoń. – Wszystko się ułoży – zapewniał.
- Nic się nie ułoży – stwierdziła oschle i wyszarpała swoją dłoń z jego ucisku. - Amelia, spróbujmy jeszcze raz – zaproponował.
- Nie, Misiek. Nie możemy spróbować jeszcze raz – odpowiedziała i odwróciła twarz, nie chcąc, żeby oglądał jej łzy.
- Ale dlaczego? – zapytał bez nadziei w głosie.
- Michaś… Nie zasługuję na ciebie, nie jestem warta twojej miłości, nie chcę cię już krzywdzić, nie zasłużyłeś na to. Ja sama sobie nie ufam, nie mogę pozwolić na to, żeby ktoś inny mi zaufał.
- Ale… Przecież wszystko można wybaczyć, Mel, proszę, nie zostawiaj mnie.
- Tak będzie lepiej, dla nas, dla ciebie. Uwierz mi.
                    Nie próbował już na nią wpływać. Delikatnie musnął jej usta i wyszedł ze szpitala. Nic już nie miało sensu, niewypłakane łzy wyschły zanim się pojawiły, złość przerodziła się w bezradność, a miłość w obojętność.
                    Nic już nie było jak dawniej. Uśmiech już nie gościł na jej twarzy, pędzla już nie prowadziła tak zamaszyście, farby już nie były na każdej ścianie mieszkania, w kuchni nie walały się stosy szkiców, ale obrazy powstawały. Pełne niepokoju, szarości, niechęci, smutku i obojętności. Nic już nie miało większego sensu, tylko samotność, farby, pędzle oraz odbębnianie kolejnych graficznych zamówień. Ludzie mówili, że artyści tak mają. Ale to nieprawda, ona taka nie była, po prostu straciła sens swojego życia, a właściwie dobrowolnie się go pozbawiła. I tylko czasem w telewizorze zobaczyła znajomy uśmiech…
                    Siatkówka nie dawała już takiej samej radości, ale była pewnego rodzaju podtrzymywaczem istnienia. Żył od meczu do meczu, nie patrząc na świat wokół. Na początku wszystko przypominało mu o niej, z czasem jednak przeszedł nad tym do porządku dziennego i przestało mu to przeszkadzać.
- Michał, masz obrączki? – zapytał zdenerwowany Bartman na godzinę przed swoim ślubem.
- Zibi, spokojnie, wszystko jest na swoim miejscu – uśmiechnął się pokrzepiająco do przyjaciela.
- Dziękuję ci, nawet nie wiesz, ile znaczy dla mnie twoja obecność i to, że mi wybaczyłeś. Zobaczysz, za jakiś czas ty będziesz się tak stresował jak ja.
- Nie byłbym taki pewien – mruknął pod nosem.
- Ja wiem, że ci ciężko bez Amelii, ale może tak miało być?
- Nie wiem, jak miało być… Wiem, że czuję się okropnie, jakby ktoś mi wyrwał cząstkę serca.
- Może ktoś ci ją kiedyś odda.
- Coś mi się nie wydaje.
                    Ślub przyjaciela nie dawał mu tyle radości, ile powinien. Nie zazdrościł mu już, nie cierpiał z powodu jego szczęścia, nie czuł już nic. Ani radości, ani smutku, złości, bezradności czy strachu. Jego serce wypełniała przeraźliwa pustka. Pustka i obojętność. I tylko czasem na obrazie zobaczył znajomy podpis…

Omnia homini, dum vivit, speranda sunt**

*Lenistwo, obojętność duchowa
**Człowiek, póki żyje, wszystkiego powinien się spodziewać

____________________________

Non omnis moriar, moi drodzy, non omnis moriar. Przynajmniej żyję w takim przekonaniu, a Wy nie próbujecie zaprzeczać mojej wizji, w której moje pisanie ma sens. Nie mogłam zabić Amelii, stała mi się zbyt bliska, choć jej losy zajmowały mój umysł raptem dwa dni, to stała mi się bliższa niż na przykład Karolina. W każdej z bohaterek kryje się cząstka mnie, a Melka pojawiła się w naprawdę trudnej dla mnie sytuacji i jest do mnie cholernie podobna. Jednak wiecie, tutaj po prostu nie mogło być happy endu, najzwyczajniej w świecie nie pasował. Szczęśliwa miłość nie jest obojętna, a grzechów głównych nie zmienię. Poza tym ja należę do tych osób, które nie zbyt często karmią Was szczęśliwymi i słodkimi zakończeniami. Nie wiem, jak to będzie dalej z krótkimi. Melka powstała spontanicznie, a teraz nie ma już zupełnie nic. No, może oprócz jednej megahipersuper niespodzianki, ale na nią przyjdzie odpowiednia pora.:D Więc nie mówię żegnaj, a do zobaczenia w bliżej nieokreślonej przyszłości.:)
Podrawiam, Commi.