HISTORIA DZIESIĄTA

HISTORIA DZIESIĄTA

„Dwanaście uczuć”

MUZYKA

         Szczęście. Jak niewiele było jej do niego potrzebne. Wystarczył jeden szeroki uśmiech, jedno krótkie spojrzenie tych obłędnie czekoladowych oczu, jeden ciepły gest.

         Miłość. Tak, kochała go. To jednak nie mogło się udać. Miał narzeczoną, siatkówkę i karierę. Widywała go codziennie, nieświadomie pielęgnując w sobie to niebezpieczne uczucie. Czy można zakochać się w uśmiechu? Czy można pokochać za styl bycia?

         Przyjaźń. Była dla niego bardzo ważna. Była jego odskocznią od szarej codzienności. Z każdą chwilą oddalał się od swojej narzeczonej, nawet tego nie zauważając. Nie wytrzymał. Po kolejnej awanturze wyszedł z domu i szukał azylu. Znalazł go w jej mieszkaniu. Nie krył przed nią swoich emocji. Płakał, tak zwyczajnie, po prostu płakał.

         Niepokój. Odczuwała go przez cały czas, gdy on był obok. Mieszkanie z nim było jednocześnie katorgą i spełnieniem marzeń. Miała go przy sobie, ale nie dla siebie. Byli obok, lecz nie razem.

***

- Sara! Mam dla ciebie niespodziankę! – krzyknął, gdy wszedł do mieszkania.

- Jaką? – zapytała bez większego zainteresowania, zajęta oglądaniem jakiegoś mało ambitnego serialu w telewizji.

- Idziesz dzisiaj na mecz – oznajmił z radością.

- Chyba sobie żartujesz! – wrzasnęła oburzona.

- Nie wiem, dlaczego tak reagujesz. Przecież kiedyś byłaś prawie na każdym meczu.

- To było kiedyś – prychnęła.

- I co się od tamtej pory zmieniło? – zapytał naiwnie.

- Ty się zmieniłeś, ja się zmieniłam, nasze relacje się zmieniły – odpowiedziała i udała się do swojego pokoju, zamykając go na klucz.

***

         Zaskoczenie. Wydawało mu się, że właśnie to odczuwał. Ale prawda była zupełnie inna. Od dawna czuł, że Sara się zmieniła, zachowuje się dziwnie i inaczej go traktuje. Nie mógł być zaskoczony, ale swoją bezradność właśnie tak tłumaczył. Nie zmuszał jej do pójścia na mecz, potrzebowała czasu na przemyślenia, on też.

         Zażenowanie. W kategoriach kompletnego nietaktu traktowała swój wybryk. Niepotrzebnie robiła sceny, Grzesiek mógł poczuć się nieco zmieszany. Gdy usłyszała, jak wyszedł z mieszkania, zebrała się w sobie i po godzinie była na hali. Usiadła gdzieś z tyłu i w skupieniu obserwowała mecz. Był wyraźnie podirytowany, ale to działało na jego korzyść. Zagrał koncertowo, co zostało nagrodzone statuetką MVP. Chciała mu pogratulować, ale ktoś ją uprzedził. To była właśnie ona.

         Lęk. To nie działo się naprawdę, to była fatamorgana, halucynacja, przywidzenie. Jak zwał, tak zwał, to nie było prawdziwe. A jednak. Równie prawdziwy był jej lęk. Lęk przed utratą tego, co najcenniejsze. Nie chciała tracić przyjaciela, lecz ta wizja ją prześladowała. Była jak sen, który nawiedza nas każdej nocy.

***

         Do mieszkania wrócił późnym wieczorem, myślał, że dziewczyna już śpi. Ona jednak siedziała na kanapie w salonie z lampką wina w ręku i przeglądała album ze zdjęciami, ich zdjęciami. Z wakacji nad morzem, z meczów Jadaru, z imprez u Ignaczaka czy Akhrema. Usiadł obok niej i zaczął się przyglądać fotografiom. Na każdej z nich widział roześmianych, pełnych energii i pasji ludzi, którzy znaczą dla siebie bardzo wiele. Jedno zdjęcie szczególnie przykuło jego uwagę. Uwieczniono na nim nie tylko Grześka i Sarę, ale również w jakiś nieokreślony sposób relację, która ich łączyła. Jej wzrok również zatrzymał się na tym zdjęciu.

- Wracasz do niej – bardziej stwierdziła, niż zapytała.

- Skąd ci przyszedł do głowy taki pomysł? – zapytał zdziwiony.

- Jak się pytam, to odpowiadaj – prychnęła gniewnie.

- Nigdzie się stąd nie ruszam – powiedział dobitnie. Zabrał jej z ręki kieliszek, a potem mocno ją do siebie przytulił.

***

         Bezpieczeństwo. Tylko przy nim czuła się całkowicie bezpieczna, tylko on dawał gwarancję całkowitego spokoju. Każda chwila w jego objęciach pozwalała na zapomnienie o trudach dnia codziennego, problemach i ciągłej walce.

         Bezradność. Nie mógł odnaleźć się we własnych uczuciach. Nie wiedział już, co jest przyjaźnią, a co miłością, gdzie leży ta cienka granica. Kiedy pragnie się tylko bliskości duchowej, a kiedy i cielesnej.

         Zagubienie. Nadszedł czas zmierzenia się z własnymi słabościami, musiała choć na chwilę zapomnieć o swoich uczuciach i spróbować je ignorować. Na ślubie znajomych mogła spokojnie odreagować. Nie żałowała alkoholu, miała wrażenie, że on rozwiązuje wszystkie jej problemy.

         Zazdrość. Poszedł tam, choć nikt go nie zapraszał. Gdy zobaczył, jak Sara doskonale bawi się w towarzystwie jakiegoś blondyna, poczuł lekkie zmieszanie. Dlaczego nie poszła z nim? Przecież niejednokrotnie robili sobie takie przysługi, ale ona tym razem tego nie chciała. Jego serce zachowało się wyjątkowo dziwnie, gdy wargi chłopaka połączyły się z wargami Sary w namiętnym pocałunku. Wtedy już wiedział.

***

- Czuję się, jakby mi ktoś młotkiem w głowę przywalił – oznajmiła Sara, siadając przy kuchennym stole.

- No, nieźle wczoraj zabalowałaś – odpowiedział obojętnie Grzesiek, nie patrząc nawet na przyjaciółkę.

- Szczególnie, że nic nie pamiętam. Dawno tak nie miałam – zaśmiała się pod nosem.

- Tego blondyna, z którym się tak migdaliłaś, też nie pamiętasz? – prychnął ozięble.

- Jaki znowu blondyn? I skąd ty o tym wiesz? – zapytała, dosyć trzeźwo myśląc jak na taki stan psychofizyczny.

- Ja… Ten… No… - jąkał się środkowy.

- Pojechałeś tam za mną! – uśmiechnęła się triumfalnie. – A jednak jesteś zazdrosny – zaklaskała w dłonie i wstała z krzesła, by podejść do Grześka.

- Nie jestem zazdrosny! – wstał i spojrzał jej głęboko w oczy. Był wyższy o przynajmniej dwadzieścia centymetrów, była przy nim taka mała i bezbronna.

- Nie, w ogóle – droczyła się dalej.

- Nie! – upierał się.

- Udowodnij! – zażądała.

         Takiego dowodu się nie spodziewała. Po paru sekundach poczuła delikatny pocałunek na swoich wargach. Całował ją długo i zachłannie, a ona nie pozostawała mu dłużna.

- Nie muszę być zazdrosny, bo kochasz tylko mnie – odparł beztrosko, gdy się od siebie oderwali, a ona otworzyła usta ze zdumienia. Zamknął je pocałunkiem. – Kocham cię – powiedział po chwili i mocno ją przytulił.

- Ja ciebie też, Grzesiu. Od dawna.

***

         Spełnienie. Czuli je oboje w swojej obecności. Dużo czasu stracili na odkrywaniu swoich uczuć, dwunastu uczuć, które doprowadziły ich na szczyt szczęścia i spełnienia, które ukazały im nowy, lepszy świat. Świat, w którym wszystko jest jasne, w którym życie staje się dużo prostsze, bo tuż obok jest ukochana osoba. Na tyle ukochana, że tak samo kocha się ją w złości, zazdrości, radości, namiętności i miłości. Tak bliska, że każda minuta rozłąki trwa jakby wieczność, każdy dzień bez niej jest dniem straconym. Wypowiadając słowa przysięgi, czuli niemożliwe do wyrażenia wzruszenie, a wokół unosiła się miłość. Ich miłość.

______________________

Grzegorz K. dla Panny A. Pisałam to nawet z myślą o Tobie. :) A za treść nie odpowiadam.:P

Dzień dobry. :) Tęskniliście? Dobra, wiem, że nie. Poza tym opuściłam raptem jeden piątek. To na górze powstało jakiś czas temu, kiedy doszłam do wniosku, że porządna była tu tylko historia okolicznościowa i próbowałam do niej nawiązać, guzik z tego wyszedł, wiem. Jest jeszcze stary jak świat i mało oryginalny Kubiak, więc może jakoś niedługo ponownie tu zawitam. Teraz próbuję przebrnąć przez tematykę, której do tej pory praktycznie nie poruszałam, a na dodatek maltretuję biednego Bąkiewicza. Ale może powstanie z tego pięcioodcinkowa, nieco wulgarna i idiotyczna historia. A na razie to chyba powinnam rozmawiać z pracą semestralną z polskiego, która nawet nie istnieje. Z dwojga złego chyba wolę stronę internetową na informatykę. Myślicie, że podsumowanie 2012 roku w siatkówce to dobry koncept na takie coś? :P Albo podsuńcie mi jakiś lepszy pomysł, bo ostatnio nic mi do głowy nie przychodzi. Na shortach wychodzą głupoty, a z oszukać-serce robię melodramat. Grrr. To nie tak miało wyglądać. Chyba potrzebuję przerwy i oddechu od pisania, bo mój mózg jest totalnie wypompowany. Dziękuję, dobranoc, wesołych ostatnich chwil świąt. :)

Pozdrawiam, Commi.