HISTORIA ÓSMA

HISTORIA ÓSMA

„Przyjaźń to ciężki kawałek chleba”

 MUZYKA

         „Boże, daj mi cierpliwość!” – te słowa chodzą po mojej głowie, gdy siedzę przy stole w twojej kuchni i widzę, jak spokojnie myjesz zęby, oczywiście sztucznie się uśmiechając. Twoje oczy cię zdradzają. Są całe czerwone. Nie wmówisz mi, że masz zapalenie spojówek. Dobrze wiem, że płakałaś. Znowu. Powiedz mi, gdzie jest moja Kika? Gdzie jest Kika, która ma wszystko w nosie, a już na pewno facetów? Nie tak cię wychowywałam. Ten Bełchatów cię zmienił. A może to nie Bełchatów, lecz jego mieszkaniec?

***

- Kika?! – wchodziłaś do mieszkania i od razu usłyszałaś zdenerwowany głos Bartosza.

- Ta… Bo co? – zapytałaś obojętnie.

- Miało cię nie być! – ależ on był miły dla ciebie. Szybko się jednak zreflektował, gdy zobaczył twój czerwony nos i podkrążone oczy. Tylko ty potrafisz rozchorować się na początku jeszcze słonecznego września. – Oj, Kika, Kika. Co ja z tobą mam? Idź do siebie, ale stamtąd nie wychodź! – zażądał Kurek.

         Wasze relacje miażdżyły wszelkie systemy. On miał cię za rozpieszczoną do granic możliwości smarkulę. Wszyscy cię za taką mieli. W szczególności rodzice. To oni wpadli na ten genialny pomysł, żeby wysłać cię do ukochanego kuzyna. Możesz mi wytłumaczyć, dlaczego się na to zgodziłaś? Byłam święcie przekonana, że to się źle skończy. On cię nie cierpiał i z wzajemnością. Traktował cię jak zło konieczne. Zgodził się, bo przecież jesteś córką jego matki chrzestnej. Co miał biedaczek zrobić?

***

         Skończyłaś myć zęby i w końcu siadasz po drugiej stronie stołu. Już nie próbujesz się przede mną ukryć. Przecież obie wiemy, że tylko ja mogę ci jakoś pomóc. Szczęście w nieszczęściu, że tego gbura już nie ma. A niech go niedźwiedzie zjedzą w tej Rosji!

***

         Siedziałaś grzecznie w pokoju i co jakiś czas kichałaś, smarkałaś i kasłałaś. Z pokoju obok dochodziły odgłosy regularnej imprezy. Twój żywioł, co? Właśnie tamta Kika była moją Kiką. Ta bezwzględna i do bólu opanowana w każdej sytuacji. Mimo swojego młodego wieku miałaś niebywałe doświadczenie w sprawach damsko-męskich. No, w końcu miałaś się od kogo uczyć. Starałam się ciebie nie zdemoralizować, ale sama wybrałaś moją ścieżkę. Tylko, że to nie tak miało się skończyć. Miałaś dziewiętnaście lat i wylądowałaś na studiach w mieście, gdzie jedyną znaną ci osobą był Bartosz Kurek. No, błagam, to brzmi jak wyrok śmierci.

         W końcu nie wytrzymałaś i poszłaś do kuchni. Zrobiłaś sobie malinową herbatkę, usiadłaś na parapecie i obserwowałaś bełchatowskie ulice. W pomieszczeniu panował mrok. Z letargu wybudziło cię światło wydobywające się z lodówki. Winiarski ją otworzył, coś wyjął i wrócił do salonu. Nawet cię nie zauważył. Myślę, że mógłby się lekko zdziwić. Nikt nie wiedział o twojej obecności. Kurek ją skrzętnie ukrywał. Byłaś jego problemem. Od dawna zastanawiał się jak cię wykurzyć ze swojego domostwa.

         Po dwóch minutach w kuchni zapaliło się światło, a razem ze światłem pojawił się jakiś młody, wysportowany chłopak. Pośród jego uroczych, pokręconych włosków można było odnaleźć jajko. Przynajmniej już wiemy, co Winiarski wyjmował z lodówki. Chłopak odkręcił wodę i próbował pozbyć się niespodzianki z głowy. Ty nie wytrzymałaś i wybuchłaś śmiechem. On przerażony spojrzał w stronę okna i dopiero wtedy zauważył twoją obecność. Przez chwilę stał nieruchomo, ale potem posłał ci słodziutki uśmieszek. Jego oczy cię zaciekawiły, w ogóle cały był dla ciebie zagadką. Taki inny, wyróżniający się. Wstałaś z parapetu i chciałaś grzecznie wrzucić kubek do zlewu. Ale wtedy do kuchni wpadł Kurek.

- Kika?! Miałaś nie wychodzić z pokoju! – krzyknął, gdy cię zauważył.

- Kurek, do cholery! Czy ja jestem jakąś niewolnicą? Doskonale wiesz, że wcale nie chcę tu być. Nienawidzę cię tak samo mocno jak ty mnie. Ale nie pozwolę ci się tak traktować! Co ty sobie w ogóle wyobrażasz? – postawiłaś mu się. I prawidłowo.

         Stał i patrzył. Dobrze wiedział, że jesteś pyskata, ale nie sądził, że wobec niego też taka będziesz. Liczył na respekt z twojej strony. Zabawne, co nie? Miałaś wszystko w dupie i po prostu wróciłaś do „swojego” pokoju.

***

         Uśmiechasz się na każde wspomnienie twoich kłótni z Bartkiem. Wmawiasz mi, że po tym wszystkim jesteście sobie bliżsi, że ci pomógł. Dobra, skoro tak twierdzisz, niech ci będzie. Dla mnie nadal jest wrednym jaszczurem. Ale w tej chwili bardziej chodzi o wspomnienie pierwszego spotkania z Aleksem. Tak, tak. Aleksandar Atanasijevic poznał cię w wyjątkowo niekorzystnych okolicznościach. Wyglądałaś jak siedem nieszczęść, kichałaś na każdym kroku i jeszcze wydzierałaś się na Kurka. Dobrze, że niewiele z tego zrozumiał. Mimo tego pociągałaś go. Normalnie zaliczyłabyś go przy pierwszej lepszej okazji, ale on był inny. Czyżby? Ja szczerze w to wątpię.

***

         Byłaś w Bełchatowie zaledwie trzy dni i już ryczałaś! No, ja wiedziałam, że to miasto cię zmiękczy. Nie wiem, czy to przez chorobę, czy z tej przemiany, ale płakałaś po tej kłótni. Chłopcy lekko zszokowani wrócili do zabawy, a ty płakałaś. Po paru minutach ktoś zapukał do twoich drzwi.

- Kurek, pieprz się! – krzyknęłaś, będąc przekonana, że to właśnie on zakłóca twój spokój.

- Ale to nie Kurek – usłyszałaś zza drzwi angielskie słowa. Zszokowana? To mało powiedziane. Po chwili znowu ujrzałaś te loki i słodki uśmieszek. – Jestem Aleks, a ty? – zapytał niewinnie.

- Kika – odpowiedziałaś bez zastanowienia.

- To twoje imię? – jaki on bystry.

- Nie. Ale lepiej żebyś nie znał mojego imienia – tajemniczość, właśnie tak zawsze ma być. Inna historia, że twoje imię się do niczego nie nadaje.

        No i w tym momencie powinnaś zrobić to co zawsze. Doprowadzić go do szaleństwa, przeżyć upojną noc, a potem zapomnieć. Tak zrobiłaby Kika, która stosuje się do moich rad. Ale tam mnie nie było, więc nie miał kto cię pilnować. Długo z nim rozmawiałaś, śmialiście się i nie wiadomo co jeszcze. Kurek wpadł po dwóch godzinach, stwierdził tylko, że jesteś złą kobietą i zabrał ze sobą Aleksa.

***

         Bartuś jednak się tobą trochę zaopiekował. Szybko wyzdrowiałaś, poszłaś na uczelnię, a twoja przemiana trwała w najlepsze. Nawet ten jaszczur to zauważył. I zaczął cię… tolerować? Mnie się nie pytaj. Z czasem zaczął się do ciebie przyznawać i zabierać na mecze. Spotykałaś się tam z Alkiem. Zostaliście, sama w to nie wierzę, przyjaciółmi. No, błagam. Przyjaźń damsko-męska? Czy my jesteśmy w jakimś kinie i oglądamy ckliwą komedię romantyczną? To jest życie, prawdziwe życie, do cholery.

***

- Przestań mi to wszystko przypominać. Wiem dobrze, co było dalej – O! Jaśnie pani się obudziła?

- Więc może mi wreszcie powiesz, dlaczego ciągle ryczysz i po co ściągasz mnie tu ze Szczecina? – pytam najłagodniej, jak potrafię.

- Bo nie ma żadnej przyjaźni damsko-męskiej. Ja się zakochałam. Tak, wiem. Nie tak mnie wychowywałaś, ale wiesz co? Ja się cieszę. Przynajmniej nie jestem tak płytka jak ty – trochę bolą te słowa, ale jeszcze mam cierpliwość.

- No, to skoro jesteś taka zakochana, to czemu ryczysz?

- Bo nie wiem, czy Alek czuje to samo…

- Nie jestem jasnowidzem, ale skoro się z tobą przespał, to chyba coś jest na rzeczy.

- Byliśmy wtedy pijani.

- Oj, Kika. Złamałaś wszystkie możliwe zasady, jakie ci wpoiłam.

- A żebyś wiedziała, że wszystkie. Jestem w ciąży – no, to mnie zmiażdżyłaś.

- Konstancja, co ty pierdzielisz?! – musiałam użyć twojego imienia, tego wymaga sytuacja.

- Wszystko się spieprzyło. Mam dwadzieścia lat i jestem w ciąży. Zajebiście, nie?

- No, milutko. Nie masz wyjścia. Idź i mu to powiedz. Będzie zabawa.

         Z mieszkania wybiegasz szybciej niż Usain Bolt wyrusza z bloków startowych. Czekam na ciebie i rozmyślam o własnym życiu. Byłam w identycznej sytuacji… Zastanawiałaś się kiedyś nad tym, dlaczego tak nienawidzę Kurka? Albo nad tym dlaczego moja siostra jest tak bardzo podobna do mnie? Nie pozwolę ci popełnić tych samych błędów. To wszystko moja wina.

         Wracasz, wracasz z nim, a mi kamień spada z serca. Uśmiechasz się, on też to robi. Zaczyna mi dziękować, że cię do niego wysłałam i zapewnia, że jesteś z nim bezpieczna. Wierzę, że jakoś sobie poradzicie. Jesteście młodzi, ale macie siebie.

         Bo w miłość mogę nie wierzyć i grać zimną sukę, ale w przyjaźni zawsze chcę jak najlepiej. Wybrałaś inną drogę i pewnie będziesz szczęśliwsza niż ja. Ale taki już mój los. Zawsze będę przy tobie. Choć ciężko jest być twoją przyjaciółką.

______________________________

Uroczy jest fakt, że pisałam tę historię jeszcze w wakacje. Teraz bym chyba czegoś takiego nie napisała. Ba, ja już w ogóle niczego ostatnio nie piszę. Niepotrzebnie przepędzałam wenę, teraz mnie unika. Ale to nie zmienia faktu, że jaram się narracją tej opowieści. I nieważne, co o niej myślicie. Wiecie, jak trudno jest wymyślić coś oryginalnego?  Czasami chciałabym być taka jak bliżej nieokreślona narratorka tej miniaturki. Ale to nie w moim stylu i sprzeczne z moim charakterem.

Nie ogarniam polityki transferowej Skry. Pozbyli się Cali, wzięli Bonifante. Po co im trzech rozgrywających? Vincica się pozbędą czy jak? To nie zmienia faktu, że potrzebują ofensywnego przyjmującego. No, ale jakby nie patrzeć na razie podbijają Ligę Mistrzów i są pocieszeniem po całej reszcie kich, jakie sprzedają nam pozostałe drużyny PlusLigi. Chociaż z Zaksy mimo wszystko jestem dumna. Oni mają jakiegoś masakrycznego pecha!

A w środę mecz Politechnika-Skra. Jaram się jak Kurek monte. ;D Od maja nie byłam na meczu, źle ze mną. No i Wlazły w roli przyjmującego, to będzie coś. I w sumie taki fajny pojedynek rozgrywających też wyjdzie. Chyba że Bonifante zagra. Dobra, dość tych siatkarskich wywodów. A no może jeszcze powiem Wam, że bardzo się cieszę z powrotu Gruchy na polskie parkiety!

Pozdrawiam, Commi.