HISTORIA DRUGA

HISTORIA DRUGA

„Zrządzenie losu”

MUZYKA

Był 30 kwietnia 2012r., a ja zamiast odpoczywać po imprezie, na której miałam opijać swój magistrat z ekonomii, wylądowałam w Spale. To wszystko przez mojego kuzyna, piątą wodę po kisielu, Oskara. Gdyby się tak dokładnie przyjrzeć, to nie łączą nas żadnej koligacje rodzinne, ale nie o to chodzi. Zachciało mu się pracować z reprezentacją. Zapytacie: co ja mam do tego? I w sumie słusznie. Sądziłam, że nic, ale to złudne stwierdzenie. Przed rozpoczęciem sezonu reprezentacyjnego musiał zaopiekować się ciężarną żoną. Trener zgodził się na to, ale postawił jeden warunek; mój kuzyn miał przysłać kogoś zaufanego w zastępstwie. Wydałam mu się idealną kandydatką; właśnie skończyłam ekonomię, więc znam się na cyferkach; kocham siatkówkę, a ze statystyką sam mnie zapoznawał. Stwierdziłam, że można spróbować. Przecież to tylko dwa tygodnie.

Ledwo pojawiłam się w ośrodku, a już wiedziałam, że będzie ciężko. Recepcjonistki śliniły się za każdym razem, gdy wchodził jakiś siatkarz. Podczas mojego wejścia były bardzo zawiedzione. Faktycznie, Kurkiem albo Winiarskim to ja nie jestem. A kim jestem? Dziewczyną, w zasadzie to już kobietą, która ma w życiu cel, bywa bezczelna i pewna siebie, a ponadto zna swoją wartość i tego nie ukrywa. Poza tym nie rozumiem, co one wszystkie w nich widzą, tacy sami faceci jak wszyscy albo i gorsi. Mnie to wszystko jakoś nie kręci. Nie, nie jestem lesbijką. Po prostu nie jaram się gwiazdorami i w sumie z wzajemnością. Można pomyśleć, że mam uraz do mężczyzn. Nie potwierdzam, nie zaprzeczam. Nic nie poradzę na to, że oni boją się kobiet takich jak ja. Fascynujemy ich i jesteśmy idealną odskocznią, ale do ołtarza biorą ciepłe kluchy, które będą do końca życia gotować obiadki i niańczyć dzieci. Wbrew pozorom też czasem marzę o prawdziwej i szczerej miłości, jednak wiem, że mało jest takich, którzy odważyliby się zaryzykować.

***

Gdy otrzymałam klucz do pokoju, udałam się na piętro dla sztabu. Zostawiłam moją walizkę i poszłam do pokoju obok. Tam czekał już na mnie trener Anastasi. Poznałam drugiego statystyka i cały sztab oraz zakres swoich obowiązków. Wróciłam do siebie, włączyłam laptopa i przeglądałam pocztę, gdy do mojego pokoju wpadła jakaś wiewiórka.

- Diana?! Co ty tutaj robisz? – pomyliłam się, to nie była wiewiórka, lecz Jarosz, wybaczcie mój nietakt. Rozpoznał mnie. No cóż, przesiadywało się na treningach Zaksy.

- Rudy, mistrzu, jak widzisz, siedzę, oddycham i wiele innych.

- No, bardzo zabawne. A tak na serio?

- Zastępuję Oskara, ale nie bój się, po sparingu z Australią się zmywam.

- Nie wierzę. I ty się na to zgodziłaś?

- No wiesz… Dwa tygodnie z niewyżytymi facetami, a płacą jak za dziesięć lat w kopalni. Kto by odrzucił taką propozycję?

To by było na tyle z naszej pięknej rozmowy, bo po chwili do pomieszczenia wpadł niejaki Kuraś, szerzej znany jako Bartosz Kurek. Spojrzał na mnie jak na kosmitkę i chyba miał zamiar krzyczeć, ale zamiast tego przetarł oczy.

- Okulary też nie pomogą, ja tu naprawdę jestem – powiedziałam, a on przyjrzał mi się dokładnie.

Nie odezwał się ani słowem. Odwiedzili mój pokój, bo podobno rok wcześniej coś w nim zostawili. Jeżeli to było to, co znalazłam dzień później, to niech się cieszą, że nie jestem aż tak wredna i mściwa, jak się wszystkim wydaje.

***

Moja praca nie należała do najcięższych, ale siatkarze traktowali mnie z dystansem. To utrudniało moje życie. Bo jak mam instruować Kurka, co do poprawy zagrywki, jeżeli ten w ogóle mnie nie słucha? Albo jak przetłumaczyć Łukaszowi, żeby częściej grał środkiem, jeśli ten udaje, że nic nie rozumie? Z odsieczą przyszedł mi Winiarski, który jako jedyny docenił moją fachowość i starania. Istnieje też opcja, że po prostu chciał się podlizać. Mnie już nic nie zdziwi. Po tygodniu zaczęli stosować się do moich rad, co wszystkim wyszło na dobre.

W weekend udało nam się znaleźć chwilę luzu, ja wybrałam aktywny wypoczynek i poszłam pobiegać do lasu. Po godzinie joggingu zmierzałam do ośrodka, ale nie udało mi się tam wrócić, bo porwał mnie Kurek.

- Kurek! Co ty wyprawiasz? – zapytałam, gdy już zdjął dłoń z moich ust.

- Przestań histeryzować. Chciałem tylko pogadać.

- Mamy o czym? – prychnęłam.

- Chciałem ci podziękować i przeprosić. Podziękować za to, że twoje rady okazały się bardzo cenne, a przeprosić za swoje dotychczasowe zachowanie, taki już jestem – zaimponował mi. Był jednym z nielicznych mężczyzn, którzy przyznali się przede mną do błędu. A to, że jest wyjątkowo ambitny i pracowity, to już inna historia. Wyglądem też nie grzeszy. Co ja bredzę?

- Wyluzuj, Bartek. Ja byłam gotowa na dużo gorsze sceny niż to, co wyprawialiście – po raz pierwszy w jego obecności się uśmiechnęłam.

- Jestem w szoku. Nie dość, że jesteś miła, to jeszcze się uśmiechasz. I to całkiem ładnie.

- Świnia jesteś, wiesz?

- Wiem.

Nawet nie zauważyłam, że mimowolnie zaczęliśmy iść w głąb lasu. Urządziliśmy sobie wieczorny spacerek. Było naprawdę miło. Na początku miałam go za gwiazdora, który nie widzi nic poza czubkiem własnego nosa. Trochę się pomyliłam.

***

Sparing z Australią nadszedł bardzo szybko, więc i moja praca szybko dobiegła końca. Po meczu w Łodzi nie miałam jak wracać do domu, bo samochód zostawiłam w Kędzierzynie. Liczyłam na pomoc Jakuba, ale on przecież musiał akurat następnego dnia brać ślub. Nie miałam wyjścia, skorzystałam z oferty podwózki, jaką dostałam od Kurka. Siedziałam w jego wypasionym aucie i dzwoniłam do ciotki, u której miałam nocować. Odłożyłam telefon i siarczyście zaklęłam.

- Co się stało? – zapytał Bartek.

- Oprócz tego, że nie mam gdzie nocować, to wszystko genialnie. Jedź na dworzec – poprosiłam.

- Nie ma mowy, nie będziesz się tłuc po nocy pociągiem. Przenocujesz u mnie, w Bełchatowie.

- Ty się dobrze czujesz?

- Ja tak, ty chyba niekoniecznie – nie miałam nic do powiedzenia, po upływie pół godziny byliśmy już w jego mieszkaniu.

- Bartek, ja cię przepraszam, nie chciałam ci się zwalać na głowę.

- Skończ już. To żaden problem.

Chwilę potem byłam już pod prysznicem, gdzie się odświeżyłam. Z łazienki wyszłam w mojej skąpej piżamce, choć trudno meczową koszulkę nazwać piżamą. Udałam się do kuchni, gdzie ku mojemu zdziwieniu Kurek czekał już z kolacją. Co prawda były to zwykłe kanapki, ale trzeba doceniać chęci. Zaoferowałam się, że pozmywam. Doskonale wiedziałam, że wzrok Bartka wędruje po całym moim ciele, począwszy od nóg, a skończywszy na szyi. Schyliłam się, żeby wyrzucić torebki po herbacie, w tym momencie widział mój tyłek w pełnej okazałości. Pomijam fakt, że miałam na sobie stringi. Kusiłam los? Bardzo prawdopodobne, ale nawet nie wiecie, jaką miałam na to ochotę. Mówiłam już, że w kuchni Bartek siedział bez koszulki? Nie? To teraz mówię. Chciałam już wychodzić, gdy nie wytrzymał i podszedł do mnie. Objął mnie w pasie, a potem zaczął całować w szyję. Szybko się odwróciłam i zobaczyłam jego przerażone oczy, już chciał przepraszać i błagać na kolanach o przebaczenie, gdy wpiłam się w jego usta. Na początku był mocno zaskoczony, ale jemu nie trzeba dwa razy powtarzać. Po dziesięciu minutach zapoznawania się z sobą nawzajem przeszliśmy do sedna. Ta noc była długa i wyczerpująca.

Nie miałam zamiaru uciekać, niech wie, że nie jestem pierwszą lepszą. Nie chciałam się też nim zabawić, przecież oboje wiedzieliśmy, że to się nie uda. Postanowiłam jednak, że w nagrodę zrobię mu śniadanie. Smażyłam właśnie naleśniki, gdy ponownie poczułam jego ręce na swoich biodrach.

- Już się bałem, że uciekniesz – wymruczał do mojego ucha.

- Od ciebie? Nigdy – odpowiedziałam i zachłannie go pocałowałam.

Brakowało mi zdecydowanego, męskiego dotyku. Moi poprzedni partnerzy byli ciamajdami, które bez mamusi nie poradzą sobie dłużej niż jeden dzień. Bartek był inny, jego zawód tego od niego wymagał. Po śniadaniu zdałam sobie sprawę z tego, że to był dzień ślubu Jarosza.

- Bartek, a ty przypadkiem nie masz dzisiaj ślubu przyjaciela? – zapytałam.

- O, cholera. To się wkopałem.

- Wyluzuj, zdążysz tam jeszcze pojechać.

- A co z tobą?

- Mną się nie przejmuj, zresztą zostałam zaproszona.

- W takim razie jedziesz ze mną – powiedział zdecydowanie, a ja nie miałam zamiaru się z nim sprzeczać.

***

Wtedy widzieliśmy się po raz ostatni. Oskar wrócił do pracy, a ja do własnego życia. Tęskniłam za Bartkiem. Nie wierzyłam w to, ale tak faktycznie było. Brakowało mi jego obecności, dotyku, miłego słowa. Zupełnie przypadkiem zjawiłam się w Katowicach na turnieju Ligi Światowej. Chciałam sprawdzić, czym były dla niego te dwie noce. Swoją drogą, dwie najdziksze noce w moim dotychczasowym życiu. Cały czas siedziałam z Oskarem, więc prawie wszyscy siatkarze mnie zauważyli. Zaczęły się kąśliwe uwagi, że niby podbieram kuzynowi robotę. Co to, to nie. Ja nadal wolę ekonomię. Po meczu władowałam się na boisko i przywitałam z Winiarskim. Chwilę potem musiałam się mocno tłumaczyć przed jego żoną. Myślałam, że mnie zabije. Z odsieczą przyszedł oczywiście Kurek.

- Daga, wyluzuj. Ona jest ze mną – na dowód tego namiętnie mnie pocałował. Czułam, że obawiał się mojej reakcji, ale nie miał czego. Brakowało mi jego ust i szybko zaczęłam odwzajemniać pocałunki. Winiarscy się rozpłynęli. – Tęskniłem – powiedział, gdy już się od siebie oderwaliśmy.

- Ja też.

- Myślałem, że już nigdy się nie spotkamy. To jest chore, ale nie zniósłbym tego.

- Przestań tak mówić. Oboje wiemy, że nie ma dla nas przyszłości.

Rozumiał to tak samo jak ja. Nie przeszkodziło nam to w spędzeniu kilku wspólnych nocy. Do Bełchatowa wrócił zaraz po przeklętym ćwierćfinale Igrzysk Olimpijskich. Chciałam mu jakoś wynagrodzić tę porażkę. Oczywiście skończyło się to w tym samym miejscu, co zawsze. Parę dni później wyjeżdżał do Rosji. Chciałam, żeby o mnie pamiętał.

***

Człowiekowi, który biegle posługuje się dziesięcioma różnymi językami, nie przeszkadza gwałtowna zmiana miejsca zamieszkania. Rosyjska filia banku, w którym pracuję? Dziwne, ale prawdziwe. Zostałam jedną z tych szczęściar, które tam wysłano. Ogólnie to Rosję średnio toleruję, ale postanowiłam spróbować. Na moją decyzję żadnego wpływu nie miał fakt, że filia miała być otworzona w Moskwie. Zrządzenie losu? Ironia? Jak zwał, tak zwał. Miałam nadzieję. A ona przecież jest matką głupich i umiera ostatnia.

Wiodłam sobie spokojnie życie w stolicy Rosji. Nie narzekałam na nudę, bo miałam mnóstwo pracy. Od tych cyferek to już w głowie mi się zaczęło przewracać. Szybko zostałam kierowniczką działu, ale to nic fajnego. Wzywali mnie do prawie każdego awanturującego się klienta. To miał być kolejny codzienny przypadek. Wymiękłam jednak, kiedy owym klientem okazał się Bartosz Kurek. Oczywiście nie dałam się ponieść emocjom, wyszłam i zapytałam, w czym problem, a on tylko się cwaniacko uśmiechnął i zaczął mówić po polsku.

- Tak właściwie, to przyszedłem do ciebie. Nie masz może jakiejś przerwy obiadowej w tej chwili?

- Nie, ale dla ciebie mogę mieć.

       Po piętnastu minutach mogliśmy swobodnie krążyć po moskiewskich ulicach. Tutaj prawie nikt go nie rozpoznawał albo nie chciał być nachalny. Wiadomo, inna kultura, inne zwyczaje.

- To, jakim cudem tu wylądowałaś? – zapytał po chwili.

- Zrządzenie losu, przypadek. Nie wiem sama. Tak jakoś wyszło.

- A jak tu przyjeżdżałaś, to wierzyłaś, że mnie spotkasz?

- Modliłam się o to dniami i nocami – powiedziałam z ironią.

- Wariatka. Ale wiesz co? Ja wiem, że to głupie, co teraz powiem, jednak wierzę, że to ma sens. Widzisz, Diana… Kocham tę twoją ambicję, ironię, pewność siebie. Kocham cię całą i nie umiem bez ciebie żyć – moje oczy przypominały dwa gigantyczne spodki. W życiu nie sądziłam, że usłyszę kiedyś takie słowa.

Wśród tych nielicznych ja znalazłam tego, który się odważył. Podjął to ryzyko i pokochał mnie taką, jaką jestem, bez żadnych upiększeń. Nie wiem, co będzie dalej. Na razie szczęście nam sprzyja, a Rosja nie jest już taka zimna.

_____________________

Ja wiem, że Kurek jest mało oryginalny, ale obiecuję poprawę.:D Może nie w następnej historii, ale w czwartej myślę, że Was zaskoczę. A tutaj bardziej mi chodziło o próbę wstawienia do historii większej ilości ironii, co nie do końca mi wyszło. :P Bo te historie nie tylko bohaterami będą się różnić, ale także stylem. Przynajmniej mam taką nadzieję. :) To jest dla mnie wyjątkowy dzień. Zamknęłam bezsenność, otwieram sieć, a jeszcze Plusliga się zaczyna! :D Żyć, nie umierać.:) Dziękuję Wam za wszystkie pozytywne komentarze pod ostatnią historią. To bardzo motywuje. :) Jeśli macie ochotę na coś dłuższego w moim wykonaniu, to zapraszam na Sieć nieporozumień, gdzie pojawił się prolog! :)
A wystawa na Krakowskim Przedmieściu jest genialna. Kubiak z misiem, osaczony Guma, trener, który czyta polski elementarz i wiele innych. Cudo! :D
O następnej historii poinformuję tylko tych, którzy wpisali się w zakładce Informowani.
Pozdrawiam, Commi.